۱- مومیایی ها فقط متعلق به مصری ها نیستند. یونانی ها و رومی‌ها نیز که مدتی در مصر سکنی گزیدند به سبک مصری ها مرده ها را مومیایی می‌کردند.
۲- مراحل مومیای کردن به همان شکلی که در قرن پنجم قبل از میلاد انجام می‌شد ادامه داشت، اما به تدریج با ظهور مسیحیت متوقف شد.
۳- از سال ۴۰۰ تا ۱۴۰۰ قبل از میلاد یک عقیده مشترک در مورد «مومیا» این بود که آن یک داروی قوی با توانایی شفابخشی محسوب می‌شد. مومیا در اصل ماده ای بود که با آسیاب کردن مومیایی های واقعی به دست می‌آمد.
۴- تعداد زیادی از گردشگرانی که در دهه های ۱۶۰۰ و ۱۷۰۰ به مصر سفر کردند مومیایی ها را با خودشان به خانه هایشان آورده و آنها را به عنوان یک شی تزئینی یا عتیقه روی گنجه یا کمد می‌گذاشتند.
۵- مطالعه مصر باستان که مصرشناسی نامیده می‌شود، در دهه ۱۸۰۰ یک رشته درسی آکادمیک مشهور بود. عمل «باز کردن مومیایی» به یک جاذبه خیلی مشهور بدل شد و همه را به موزه های اروپا می‌کشاند.
۶- در سال ۱۸۹۶ ویلیام فلیندر پتری باستان شناس بریتانیایی از تکنیک اشعه ایکس اقدام به آزمایش مومیایی ها بدون بازکردنشان کرد.
۷- در اوایل دهه ۱۹۷۰ دانشمندان از فن پرتو نگاری تخمینی برای تشخیص بیماری ها استفاده کردند تا بتوانند تصاویری از داخل بدن مومیایی ها تهیه کنند. این پرتونگاری ها اطلاعات دقیقی در مورد روش های مومیایی کردن مصریان به آن ها داد.
۸- درطول دهه های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ دانشمندان از مومیایی ها دی ان ای استخراج کردند به این امید که اطلاعاتی در مورد خصوصیات، محل زندگی و مهاجرت مصریان باستان به دست آورند و همین طور اطلاعاتی در مورد خصوصیات ژنتیکی و بیماری هایشان.
۹٫ مطالعات جدید در مورد مومیایی ها همکاری گروهی از رشته های مختلف علمی از مصرشناسان، پزشکان، رادیولوژیست ها، انسان شناس های جسمانی و متخصصان زبان های باستانی را درگیر ساخت.
۱۰- کشفیات جدید از مومیایی های شبه جیزره سینای، بیابان oases و دلتای شرقی رود نیل اطلاعات ارزشمندی در مورد سبک مومیایی کردن هر منطقه به دست داد.
منبع:سیمرغ
