قرآن در آیه ۱۲ و۱۳ سوره سبأ، گوشه‌ای از عظمت و امكانات وسیع حضرت سلیمان (ع) را بازگو كرده است.
زندگینامه حضرت سلیمان (ع)
یكی از پیامبران بزرگی كه هم دارای مقام نبوّت بود و هم دارای حكومت بی نظیر و بسیار بزرگ، حضرت سلیمان بن داوود( علیه السلام) است كه اسم مباركش هفده مرتبه در قرآن در سوره های: بقره، نساء، انعام، انبیاء، نمل، سبا و ص آمده است. آمده است. حضرت سلیمان (ع) با یازده واسطه به حضرت یعقوب( علیه السلام) میرسد و خداوند در تعریف و تمجید وی می فرماید:« وَ وَهَبْنا لِداوود سُلَیمانَ نِعْمَ الْعَبْدُ إِنَّهُ أَوَّابٌ؛ ما سلیمان را به داوود ـ (ع) ـ بخشیدیم، چه بنده خوبی! زیرا همواره با خدا ارتباط داشت و بسوی خدا بازگشت می كرد و به یاد او بود.»
حضرت سلیمان علیه السلام از پیامبران بزرگ بنی اسرائیل می باشد. پایتخت وی بیت المقدس در شام بود. خداوند نیروهای بزرگ و امكانات بسیار در اختیار وی قرار داده بود، تا آن جا كه رعد و برق و جن و انس و همه پرندگان و چرندگان و حیوانات ديگر تحت فرمان وی بودند و حضرت سلیمان (ع) زبان همه آن ها را می دانست و بر سرتاسر زمین فرمانروایی می نمود.
ارتباط با ملکه سبا
قصه های زيادي در خصوص سلیمان و ملکه سبا وجود دارد. بر مبنای نوشتارهای یهودی سلیمان به تمامی موجودات زنده جهان مسلط شده بود اما روزی متوجه شد که هدهد در پیش وی حاضر نشده است. وی به دنبال هدهد می فرستند و هدهد به وی می گوید که به دنبال سرزمین جدیدی رفته بوده است. هدهد به سرزمینی در شرق رفته بوده است که بسیار ثروتمند بوده و رییس آن ملکه سبا بوده است. سلیمان هدهد را به پیش ملکه سبا می فرستد تا وی را به دربار خویش دعوت کند.
ملکه بهمراه هدایای زيادي از طلا، ادویه و سنگ های قیمتی به پیش حضرت سلیمان (ع) رفت؛ و سلیمان به او هر آنچه او می خواست عنایت کرد و او با خشنودی از نزد سلیمان بازگشت.
چرا حضرت سلیمان ( علیه السلام) آخرین پیامبری است که به بهشت میرود؟
در این باره ثروت حضرت سلیمان( علیه السلام) و سرانجام آن حضرت را که یک درس بسی زیبا و اموزنده برای تمامی ماست مرور می کنیم.
سلیمان بن داوود از نادر پیامبرانی است که خداوند خلافت مشرق و مغرب زمین را به وی داد و سالها بر انسانها ، چهارپایان، مرغان و درندگان غالب و حاکم بود و زبان تمامی موجودات را می دانست که زبان از وصف اقتدار بزرگ وی قاصر است.
در مورد ثروت ایشان آورده اند که: فرشی داشت که جنیان آنرا از حریر و طلا بافته بودند و هر موقع که می خواست به جایی برود روی آن قالی می نشست و هر جا و با هر سرعتی که می خواست، آن فرش او را به مقصد می رساند. آن قدر قدرت داشت که حتی باد هم تحت اختیار وی بود و با باد سخن می گفت. میزی داشت از طلا که با یاقوت و جواهرات آراسته شده بود و سه هزار میز ديگر در نزدیکی وی بودند( مخصوص علما، وزرا و بزرگان بنی اسرائیل).
سلیمان( علیه السلام) صد فرسخ لشکر داشت، ۲۵ فرسخ از جنیان، ۲۵ فرسخ از پرندگان، ۲۵ فرسخ از انسان و ۲۵ فرسخ از حیوانات چهارپا. جنیان گوهرهای درخشان برایشان می آوردند.
در اشپزخانه های آن حضرت روزی ۱۰۰ هزار گوسفند، ۴۰ هزار گاو برای فقیران و بی بضاعت ها و لشکریانش طبخ می گردید ولی غذای خودش نان جو بود که آنرا هم با دست خویش می پخت.
نکته مهم قصه این است که سلیمان( علیه السلام) با اینهمه مکنت فریب جهان را نخورد و جهان را در مسیر آخرت خرج کرد ولی با این حال آخرین پیامبری است که در فردای رستاخیز به بهشت میرود چون خاصیت دنیا در این است که در حرام آن عقاب و در حلال آن حساب است. حسابرسی طولانی دارایی و اموال حضرت سلیمان (ع) باعث می شود که وی بعنوان آخرین پیامبر و فرستاده خدا قدم به بهشت گذارد.
عاقبت حضرت سلیمان
حضرت سلیمان در سیزده سالگی حكومت را بدست اخذ کرد و چهل سال حكومت كرد و در سن ۵۳ سالگی از دنیا رفت. براساس برخی از داستان ها، حضرت سلیمان ۷۱۲ سال عمر كرد.
طی ملاقاتی با عزرائیل، سلیمان( علیه السلام) دریافت كه مرگش نزدیك شده است، به خدا عرض كرد:« خدایا! مرگ مرا از جنّیان بپوشان، تا هم بنای ساختمان مسجد را به پایان برسانند، و هم انسانها بدانند كه جنّ ها علم غیب نمی دانند.»
سلیمان( علیه السلام) به محراب و محل عبادت خویش برگشت و در حالی كه ایستاده و بر عصایش تكیه داده بود، از دنیا رفت. مدّتی به همان وضعیت ایستاده بود و جنّ ها به تصوّر این كه وی زنده است و نگاه می كند، كار می كردند. عاقبت موریانه ای وارد عصای وی گردید و داخل آنرا خورد. عصا شكست و جنازه سلیمان( علیه السلام) از ناحیه صورت به زمین افتاد. آنگاه همه فهمیدند كه او از جهان رفته است.
از آن پس جنّ ها از موریانه ها تشكّر و سپاسگذاری می كنند، چرا كه بعد از آگاهی از مرگ حضرت سلیمان ـ (ع) ـ دست از كارهای سخت كشیدند.
در قرآن به مرگ سلیمان اشاره شده است.
