شکنجه های وحشیانه در عصر صفوی
حکومت صفویه
صفویان دودمانی ایرانی و شیعه بودند که در سال‌های ۸۸۰ تا ۱۱۰۱ هجری خورشیدی (برابر ۱۱۳۵–۹۰۷ قمری و ۱۷۲۲–۱۵۰۱ میلادی) بر ایران فرمانروایی کردند. بنیانگذار دودمان پادشاهی صفوی، شاه اسماعیل یکم است که در سال ۸۸۰ خورشیدی در تبریز تاجگذاری کرد و آخرین پادشاه صفوی، شاه سلطان حسین است که در سال ۱۱۰۱ خورشیدی از افغان‌ها شکست خورد و سلسلهٔ صفویان برافتاد.۴
دوره صفویه از مهم‌ترین دوران تاریخی ایران به شمار می‌آید، چرا که با گذشت نهصد سال پس از نابودی شاهنشاهی ساسانیان؛ یک فرمانروایی پادشاهی متمرکز ایرانی توانست بر سراسر ایران آن روزگار فرمانروایی نماید.
آنچه از نوشته های سیاحان برمیآید زنان در دوره صفویه دارای حجاب و پوشش خاصی بوده و در پرده زندگی می‌کردند. تعصب مردان ایرانی به حدی بود که زنان خود را در محدودیت نگه میداشتند و از دادن هر نوع آزادی امتناع می‌کردند و اجازه نمیدادند با مردان غریبه معاشرت کنند.
ارزش و اهمیت مقام زن در تاریخ ایران بسی گسترده و قابل تامل است. در دوران صفویه به واسطه رسمیت یافتن تشیع دوازده امامی، زن ایرانی در چارچوب اعتقادات مذهبی وضع خاصی پیدا کرد. مورخان ایرانی عصر مورد نظر به واسطه عدم دسترسی به حرمسرا و مصاحبه های حضوری، نتوانستند گزارشهای مفصل و دقیقی ارائه دهند.
آنچه از نوشته های سیاحان برمیآید زنان در دوره صفویه دارای حجاب و پوشش خاصی بوده و در پرده زندگی می‌کردند. تعصب مردان ایرانی به حدی بود که زنان خود را در محدودیت نگه میداشتند و از دادن هر نوع آزادی امتناع می‌کردند و اجازه نمیدادند با مردان غریبه معاشرت کنند.
نمایش لباس زنان در این دوره برحسب رسوم کشور ممنوع بود و نشان دادن آن را رسوایی میشمردند و معتقد بودند که با تماشای لباس یک زن میتوان به قامت وی پی برد. به هر حال حجاب و پوشش در دوره صفویه امری قابل تامل بوده است و بزرگترین توهین برای مرد ایرانی آن بود که کسی روی زن او را ببیند.
با تمام این کوششها، زنان حرمسرا از موقعیت خاصی برخوردار بودند طوری که به «دولت سایه» معروف شدند و در سیاست و مملکتداری دخالت کردند. از عصر شاه عباس به بعد آنان قطب مهم سیاسی شده و در تعیین جانشین شاه اراده مستقیم داشتند.
برای تحقیق و بررسی در زمینه های مختلف اجتماعی و شناخت بهتر زوایای تاریخی در یکجامعه، توجه به زندگی اقشار گوناگون مردم که در عین داشتن فرهنگ مشترک دارای شیوه های فرهنگی خاصی هستند بسیار ضروری است.
شاه سلطان حسین ، آخرین پادشاه صفوی مردی بیمار و دچار اوهام و خرافات بود به طوری کتابخانه ای داشت مملو از کتاب هایی در زمینه اوراد و جادو و احادیث. به گفته محمد هاشم آصف:” آن سلطان را عجایب خانه ای بود که اشیای عجیبه و چیز های غریبه بسیار در آن نهاده بود.”طبق کتاب رستم التواریخ در آن عجایب خانه پوست مار سیاه ، پوست سوسمار و چند عدد کله گوسفند و تعدادی نیز جمجمه انسان نگهداری میشد که روغنی چند بر روی آنان مالیده بودند که هرگز نمیپوسید. که همگی برای انجام جادو به کار گرفته میشد.همچنین در این عجایب خانه اکسیر های گوناگونی وجود داشت که به باور شاه سلطان حسین خرافاتی و اطرافیانش هریک اثرات مخصوص به خود را داشت:
تگ ها
برترین های مطالب
