در فاصله انقراض مغولان تا حمله  تیمور کورکان به ایران که به دوران فترت معروف شده است ، سرزمین ما دچار تحولات و اغتشاشات و هرج و مرجهای فراوان  بود.در این دوره سلسه های کوچک و بزرگ و امرای محلی در سراسر ایران که هیچ گونه  خط سرحدی روشنی  آنها  را از یکدیگر جدا نمی کرد، به جنگ و ستیز با همدیگر مشغول بودند. بر اثر همین نزاعها و کشمکشها و جنگهای  دائمی  که میان جکومت های  متداخل  آن زمان جریان داشت ، مردم کشورمان تحمل  خود را در مقابل خرابی و بدبختی و قحط و غلا از دست داده ، از خداوند  به ناله و الحاح می خواستند که صاحب قدرتی بیاید و به این بی سر و سامانیها  و نزاعها پایان دهد؛ تا جای که بزرگ  مردی چون خواجه شمسی الدین حافظ شیرازی وقتی  از قدرت یافتن تیمور در ماوراءالنهر   حاصل می کند آمدن او آروز نموده